Reality Bites

"Pramis, hindi ako iiyak..."

Isang buwan na lang ang ilalagi ko dito sa Baguio. At tulad ng iba kong paglisan, ayoko pa ring umiyak, ayoko pa ring malungkot. Pero tulad pa rin ng dati, hindi ko naman matutupad ang hindi pag-iyak lalo pa nga't marami akong kailangang bitawan sa pag-alis kong ito.

I love living here in Baguio. Bukod sa malamig, bagay na bagay siya sa lifestyle ko -- hindi masyadong mabilis tulad ng Manila, hindi rin mabagal tulad ng Siniloan. Tamang timpla kumbaga. Pero, hindi ko naman pwedeng ipilit ang sarili ko sa lugar na alam kong hindi ako kailangan, lalo na sa mga taong alam ko rin naman naiinip na sa aking pag-alis. Gustuhin ko mang ipaglaban ang kagustuhan ko, wala rin namang mangyayari dahil hindi ko hawak ang pagkakataon. Ang tanging hawak ko ay ang magagawa ko para sa sarili ko, sa Baguio man o sa ibang lugar.

Last day ng class ko kahapon. Malungkot talaga ako pero hindi ko pa rin ipinapakita. Eksaherado pa nga ang kakulitan ko kahapon e. Kagabi, bago mag-perform sa I aM JAM, naiiyak na ako. Ito ang huling mga moments na magkakasama kami nina Amer at Arjay. Sabi pa ni Amer sa akin, ginawa nila 'to para sa akin kasi aalis na ako. Pagkatapos naming mag-perform, kinukulit ko si Arjay na mag-away kami, kunyari. Sabi niya, hindi niya ako aawayin kasi paalis na ako. Sabi pa ni Arjay sa akin, ang galing kong magdrama samantalang lagi namang ako ang nang-iiwan.

Well, tulad rin ng sabi ko sa kanya, hindi ko talaga ito ginusto. Kung may pagpipilian lang ako, mas pipiliin kong manatili dahil gusto ko dito sa Baguio.

Pero siguro nga'y may ibang nakalaan para sa akin. Hindi ko man gustuhin ang nangyayari ngayon, maiintindihan ko rin pagdating ng tamang panahon. Nanghihinayang lang ako sa mga kailangan kong bitawan at iwan dito, at natatakot sa madadatnan ko sa lugar na pinilit kong kalimutan.

Marami akong kailangang bitawan, pero sigurado ako na marami rin akong bibitbitin -- mga alaala ng dalawang taon kong pamamalagi dito sa Baguio.

Syet, ayoko pa ring umiyak pero nanggigilid na sa mga mata ko ang luha.